cin

1.

is.

1. <ər.> Nağıllara və bəzi inanclara görə gözə görünməyən varlıq mövhumi bir məxluq. Cini tutub evdə işlədirmişlər. Cin hər işi tərsinə eləyirmiş. . Cin hər gün yalvararmış ki, üstündəki iynəyi çıxartsınlar. Çünki cinlər iynədən qorxurlar. . (Nağıl). Hələ uşaqlıqda <Yarməmməd> eşitmişdi ki, boş çöllər cinlərlə dolu olur. M. İ..

2. məc. Xırdaca, cılız, lakin çevik, zirək uşaq haqqında. Elə bil bu uşaq cindir.

◊ Cin atına mindirmək – bərk hirsləndirmək, cinləndirmək. Belə hərəkət Səkinəni lap cin atına mindirərdi. M. İ.. Xannazirin . . qaçıb gəlməsi Hacı Səmsamı cin atına mindirmişdi. P. M.. Cin atına minmək – bərk hirslənmək, cinlənmək. Cin başına (beyninə, təpəsinə) vurmaq – bax cin atına minmək. <Koxa:> Cin vurdu başıma, çıxdım özümdən; Hamısın doyunca kötəklədim mən. S. Rüst.. Cin vurdu Gəldiyevin başına, istədi <Ağca xanımı> götürüb mıxlasın yerə. M. C.. Cin bismillahdan qorxan kimi qorxmaq – bir şeydən və ya adamdan çox bərk qorxmaq, ehtiyat etmək, çəkinmək. Cin dəmirdən qorxan kimi qorxmaq – bax cin bismillahdan qorxan kimi qorxmaq. Cin kimi – zəkalı, zirək adam haqqında. Cin tutmaq – dəli olmaq, çıldırmaq. Cini tutmaq – birdən bərk hirslənmək, bərk acığı tutmaq. Cinini başına yığmaq – bax cin atına mindirmək. Cinni-Cəfər qoşunu (kimi) zar. – çox hay-küylü, səs-küylü uşaq izdihamı haqqında.

2.

is. <ing.> Giləmeyvələrdən çəkilmiş ingilis arağı.